บทที่ 1
ถนนข้างหน้ามัวหม่นจนเหมือนมีม่านบังตา
ทำให้มองทางข้างหน้าแทบไม่เห็น แม้ใบปัดน้ำฝนจะถูกปรับระดับความเร็วสูงสุด
แต่ก็แทบไม่ช่วยปัดกวาดน้ำฝนที่ตกกระหน่ำผ่านหน้ากระจกรถได้เลย หญิงสาวพยายามควบคุมพวงมาลัยรถอย่างสุดความสามารถ
เสียงโทรศัพท์มือถือดังทอดยาวอยู่เป็นระยะ และเงียบหายไป อีกสักครู่ก็ดังขึ้นอีก
เธอไม่รับสาย
และไม่แม้แต่จะหยิบขึ้นมาดูคำว่า missed call
เพราะเธอรู้ดีว่าเสียงเรียกเข้าโทรศัพท์สายนี้เป็นของใคร
“ฉันสั่งให้แกกลับบ้านเดี๋ยวนี้
!! ได้ยินไหม”
เสียงตะโกนด้วยความโมโหสุดขีดดังจากโทรศัพท์เมื่อไม่กี่นาทีที่แล้ว
“ไม่ค่ะ....มินท์จะไม่กลับบ้าน”
เธอตะโกนตอบกลับไป อาจเป็นครั้งแรกในชีวิตที่เธอกล้าตะโกนตอบโต้พ่อ
“
ขับรถฉันกลับมาเดี๋ยวนี้ แกขับรถไม่แข็ง เดี๋ยวก็ไปชนใครเขาหรอก”
“ที่พ่อโทรมาเพราะห่วงรถที่พ่อรักใช่ไหมคะ..ไม่ต้องกลัวหรอกค่ะ
มินท์จะขับอย่างดี ถึงรถจะเก่า แต่มินท์จะไม่ทำให้มีแม้แต่รอยบุบสลาย
แต่ถ้าจะมีรอยบ้างพ่อก็ต้องทำใจ”
เธอสวนกลับไปด้วยถ้อยคำที่คิดว่าจะทำให้พ่อโมโหได้มากที่สุด
ทั้งที่ความจริงแล้วเธอแทบจะกลั้นน้ำตาไม่อยู่เมื่อรู้สึกว่าตัวเองแทบไม่มีค่าอะไรเลยในสายตาพ่อ
“กลับบ้านมาเดี๋ยวนี้เลย......ฉัน”
พ่อยังพูดไม่ทันจบ เธอก็วางสายลงและไม่ยอมรับสายพ่ออีกต่อไป
เธอขับรถด้วยความเร็วไม่มากนัก
ขับไปเรื่อยๆ อย่างไร้จุดหมาย ไม่นานนักฝนก็เริ่มซาเม็ดลง
ทำให้พอมองเห็นทางข้างหน้าชัดเจนยิ่งขึ้น
มือใหม่หัดขับอย่างเธอจึงเริ่มคลายความกังวลลง
และขับรถเคลื่อนไปข้างหน้าด้วยความมั่นใจมากขึ้น เธอเลี้ยวเข้าปั๊มน้ำมัน
เติมน้ำมันจนเต็มถัง
เงินสดในกระเป๋าสตางค์ร่อยหรอลงไปแต่ก็ยังพอสำหรับจะหาที่พักสักคืนได้สบายๆ
เสียงโทรศัพท์มือถือดังขึ้นอีก เสียงเรียกเข้าครั้งนี้บอกให้รู้ว่าไม่ใช่พ่อ
เธอยิ้มอย่างดีใจ คนที่เธอกำลังรอคอยโทรมาแล้ว
“ปอนด์...โทรมาพอดีเลย..มินท์กำลังทุกข์ใจมากเหลือเกิน..มินท์..”
เธอรัวคำพูดใส่โทรศัพท์
“นี่หนู
เออ.. ขอโทษด้วยนะ ฉันเป็นพ่อของตาปอนด์ คืออย่างนี้นะหนู..
เมื่อกี้พ่อของหนูโทรมาหาตาปอนด์ ด่าว่าตาปอนด์เสียๆ หายๆ
มากเลยว่ามายุยงให้หนูหนีออกจากบ้าน แถมยังด่าว่าฉันอีกว่าเป็นผู้ใหญ่ไม่ดูแลลูก
ฉันแค่อยากโทรมาบอกหนูว่าให้เลิกยุ่งเกี่ยวกับตาปอนด์สักพักเถิดนะ
เรื่องมันจะได้จบๆ ไปเสียที ตอนนี้เรื่องมันชักจะไปกันใหญ่แล้ว
พ่อหนูเขาบอกฉันว่าหนูกับตาปอนด์น่าจะมีอะไรกันแล้ว
ฉันจะต้องรับผิดชอบ..ฉันก็ตอบเขาไปตามตรงว่าเด็กมีอะไรกันจะมาโทษลูกชายฉันฝ่ายเดียวคงไม่ได้หรอก..ก็ต้องโทษพ่อหนูด้วย.....”
มินตราไม่ได้ฟังอีกต่อไป
เธอวางสายลงและปิดเครื่องโทรศัพท์
หัวใจเหมือนแตกสลายลงไปแล้วกับถ้อยคำที่ได้ยินทั้งหมด
พ่อได้ทำลายทุกอย่างจนหมดสิ้น คิดถึงเหตุการณ์เมื่อตอนเย็นที่พ่อไม่ยอมฟัง
ไม่ยอมถาม เชื่อทุกอย่างตามความคิดของตัวเอง แม้เธอจะพยายามจะอธิบาย
แต่พ่อไม่เปิดโอกาสให้เธอพูดอะไรสักคำเดียว
“
พอเหอะ... แล้วนี่อะไรฉันเจอในห้องแก มีมากมายหลายชิ้นจนเกินพอ”
พ่อโยนห่อสี่เหลี่ยมชิ้นเล็ก ๆ ใส่หน้าเธอ
“ฉันส่งแกไปเรียน
ไมได้ให้ไปซื้อถุงยางไว้นอนกับผู้ชาย..ไอ้ปอนด์ใช่ไหม ฉันอายจริงๆ
มีลูกสาวอย่างแก” พ่อเดินออกจากห้องของเธอไปด้วยความโกรธจัด
มินตราก้มหน้าร้องไห้โฮ...หากเป็นคนอื่นพูดเธอคงไม่เสียใจมากมายขนาดนี้
แต่นี่คือพ่อของตัวเอง พ่อที่ควรจะรักเธอมากที่สุดและเชื่อใจเธอมากที่สุด
เธอตอบโต้พ่อด้วยการคว้ากุญแจรถของพ่อและขับรถหนีออกจากบ้านมาด้วยความโมโห
พ่อจะต้องโกรธเธอและที่สำคัญพ่อจะต้องห่วงรถมาก ซึ่งก็จริงดังคาด
หลังจากเธอขับรถออกจากบ้านมาได้ไม่กี่นาที พ่อก็โทรศัพท์หาเธอไม่หยุด
“จะไปไหนดีนะ” ตอนแรกมินตราคิดว่าจะไปหาปอนด์
ให้เขาพาเธอไปที่ไหนสักแห่ง แต่ตอนนี้พ่อได้ตัดปอนด์ออกจากชีวิตเธอเสียแล้ว
ซึ่งพ่อคงอยากทำมานานแล้ว ตอนนี้เธอไม่เหลือใครให้พึ่งพาได้อีกเลย เธอรู้สึกทั้งโกรธและโมโหพ่ออย่างถึงขีดสุด
และไม่อยากกลับบ้านตอนนี้ แต่ก็ไม่รู้จะไปที่ไหนดี
เป็นครั้งแรกที่เธอคิดถึงปอนด์เหลือเกิน
เขาเป็นเพื่อนชายที่สนิทที่สุด จนเพื่อนๆ ในมหาวิทยาลัยคิดว่าปอนด์เป็นแฟนเธอ
แม้จะไม่เคยตอบรับหรือปฏิเสธกับเรื่องนี้
เพราะตัวเธอเองก็ยังไม่แน่ใจนักว่าปอนด์จะอดทนพอที่ผ่านด่านพ่อไปได้หรือเปล่า
เธอเดาออกว่าพ่อคงไม่ปลื้มผู้ชายอย่างปอนด์แน่นอน เขาเรียนคณะศิลปกรรม
เป็นหนุ่มมาดอาร์ติสท์ขนานแท้ ไว้ผมยาวและมัดรวบผมไว้ด้านหลัง
เขาอาจดูเป็นหนุ่มเท่บาดหัวใจใครต่อใครทั่วมหาวิทยาลัย
แต่กลับดูแย่เหลือเกินในสายตาของพ่อตั้งแต่เห็นปอนด์ครั้งแรก
“ผู้ชายอะไร้...ไว้ผมยาว
ทำเป็นผู้หญิงไปได้
รูปร่างก็ผอมเหมือนคนอดอาหาร ดูไม่ได้เลย ”
พ่อใช้สายตาทหารพิจารณาปอนด์ราวกับคัดเลือกทหารเกณฑ์ แต่มินตราก็ยังคบปอนด์ต่อไป
พ่อไม่ได้ห้ามแต่ก็ไม่ได้ส่งเสริม และมีทีท่าไม่เป็นมิตรกับปอนด์ทุกครั้งที่พบกัน
แต่ไม่ว่าพ่อจะแสดงออกอย่างไร ก็ไม่ได้ทำให้ปอนด์ถอยห่างจากมินตรา
เธอไม่รู้ว่าจะเรียกปอนด์ว่าแฟนได้หรือเปล่า
ทั้งเธอและเขาไม่เคยมีฉากหวานชื่นครบสูตรเหมือนคู่รักคนอื่นๆ เลย
ชีวิตมินตราถูกเลี้ยงให้อยู่ในกรอบ ตั้งแต่เล็กจนโตเธอถูกสอนให้เป็นคนมีระเบียบ
ตื่นนอนตรงเวลา พ่อไปรับและไปส่งที่โรงเรียนทุกวัน ก่อนนอนก็ต้องทบทวนตำรา
เธอจึงเป็นเด็กเรียนดีมาโดยตลอด
เมื่อเธอเข้าเรียนมหาวิทยาลัย
ถึงพ่อไม่ได้มารับมาส่ง แต่เธอก็ยังต้องกลับบ้านตรงเวลา
พ่อยอมผ่อนปรนให้เธอกลับบ้านได้ไม่เกินสองทุ่ม
เธอจึงไม่ได้มีเวลาเถลไถลมากนัก ซึ่งนอกเหนือจากเวลาเรียน
ถ้ามีเวลาว่างเธอมักชอบทำกิจกรรมอาสาสมัครเพื่อช่วยเหลือสังคมอยู่เสมอ แต่จะเน้นกิจกรรมที่ทำเวลากลางวันหรือตอนเย็นเท่านั้น ในวันธรรมดา
เธออาจจะพอมีเวลากินข้าวเย็นกับปอนด์ แต่นั่นหมายถึงไม่มีเวลาดูหนังกันต่อ
แต่ถ้าจะดูหนังก็ต้องไม่กินข้าวเย็น เวลาใกล้ชิดกันจึงมีจำกัดแค่นั้น
เขาเคยจับมือเธอตอนข้ามถนนไม่กี่ครั้ง นอกนั้นก็ไม่มีอะไรสวีตกันมากมาย ชีวิตของเธอกับปอนด์จะพบกันเป็นประจำที่มหาวิทยาลัย คุยกันเรื่องเรียนบ้าง
เรื่องชีวิตหลังจบมหาวิทยาลัยบ้าง
มินตรายอมรับว่าเธอรู้สึกอบอุ่นใจที่มีปอนด์อยู่ข้างๆ เสมอ....
แต่ตอนนี้พ่อได้ทำลายความสัมพันธ์ที่ดีระหว่างเธอกับปอนด์จนหมดสิ้นแล้ว
คำพูดของพ่อที่บอกว่าปอนด์มีอะไรกับเธอนั้น
นอกจากจะทำร้ายจิตใจเธอแล้ว ยังทำลายความรู้สึกดีๆ ที่พ่อของปอนด์มีต่อเธออีกด้วย
ฟังจากน้ำเสียงที่แสนจะเย็นชาอย่างที่เธอไม่เคยได้ยินมาก่อน
แสดงว่าพ่อของปอนด์คงคิดเช่นกันว่าเธอกับปอนด์อาจจะมีอะไรกันแล้วจริงๆ
ซึ่งทำให้เธอดูไม่ต่างอะไรจากเด็กสาวยุคใหม่ทั่วไป ยิ่งคิดก็ยิ่งกลุ้มใจ
วันนี้เธอคงไปหาปอนด์ไม่ได้แล้ว เพราะพ่อแท้ๆ
เลยที่ทำเรื่องเล็กให้กลายเป็นเรื่องใหญ่
มินตราขับรถไปเรื่อยเปื่อย
คิดถึงบ้านเพื่อนสนิท อ้อม กับ พิณ แต่ป่านนี้พ่อคงโทรไปหาสองคนนั้นแล้ว แต่ทั้งอ้อมและพิณกลัวพ่อเหลือเกิน อย่าว่าแต่จะให้เธอนอนค้างที่บ้านเลย
ตอนนี้แค่รับสายโทรศัพท์ก็คงยังไม่กล้ารับ
ครั้งหนึ่งมินตราไปทำรายงานที่บ้านอ้อมจนดึกดื่น อ้อมใจดีชวนเธอค้างคืนที่บ้าน
แต่มินตราไม่กล้าโทรไปขอพ่อ
“โอ๊ย..แกจะกลัวอะไรนักหนา
แกมาทำรายงาน ไม่ได้ไปเที่ยวไหน มา ฉันจะโทรให้เอง” อ้อมอาสาโทรไปขออนุญาตพ่อให้มินตรา “สวัสดีค่ะ คุณพ่อเหรอคะ
คือพวกหนูกำลังทำรายงานกันอยู่ค่ะ แล้วรายงานยังไม่เสร็จเลย
จำเป็นต้องค้างคืนจะได้ช่วยกันทำให้เสร็จภายในคืนนี้ค่ะ
ขออนุญาตให้มินท์ค้างคืนที่บ้านหนูด้วยนะคะ” อ้อมมีสีหน้ายิ้มแย้มเมื่อพูดประโยคแรกจบ
คาดหวังว่าจะได้รับคำยินยอม แต่ผิดคาด
อ้อมเริ่มหน้าซีดลงเรื่อยๆ เมื่อได้ฟังเสียงตอบมาตามสายจากพ่อ
“ฉันว่าแกกลับบ้านเดี๋ยวนี้เลยมินท์
เดี๋ยวเรื่องเล็กจะกลายเป็นเรื่องใหญ่ รายงานที่เหลือฉันกะไอ้พิณจะจัดการเอง
แกไม่ต้องห่วง” อ้อมทำหน้าเซ็งๆ
มินท์พยายามถามว่าพ่อพูดอะไรบ้าง แต่อ้อมไม่เคยเล่าให้ฟัง
“ไม่มีที่ไปเลย” มินตราถอนใจ คนที่เขาเบื่อบ้าน
เขาหนีไปไหนกันนะ เธอพิงศีรษะบนเบาะคนขับอย่างอ่อนใจ ขนาดมีรถทั้งคัน
ก็ยังไม่รู้จะขับไปหาใคร “ทำไมชีวิตฉันมันน่าเศร้าขนาดนี้นะ ญาติสนิทสักคนก็ไม่มี
เพื่อนฝูงก็แทบไม่มี แค่ที่ค้างคืนพักใจสักคืนก็ยังหาไม่ได้” ยิ่งคิดก็ยิ่งหดหู่
“แต่ยังไงคืนนี้ฉันก็จะไม่ยอมกลับบ้าน
เป็นไงเป็นกันสิ” มินตราเกิดทิฐิขึ้นมาอีก เมื่อคิดถึงคำพูดของพ่อเมื่อตอนเย็น
เธอจะต้องทำให้พ่อนอนไม่หลับบ้าง
เธออยากให้พ่อกลุ้มใจเพราะพ่อนั่นแหละเป็นต้นเหตุเรื่องทั้งหมด...
มินตราขับรถผ่านถนนหลายสาย
และเริ่มคิดออกว่ามีเพื่อนบางคนเคยเล่าว่ามีที่พักมากมายแบบรายวัน
คืนนี้เธอจึงตัดสินใจว่าจะลองหาที่พักแบบง่ายๆ ที่เก็บค่าเช่ารายวัน
เพื่อพักสักคืน จะได้มีเวลาอยู่ห่างจากพ่อบ้างน่าจะดีกว่ากลับไปทะเลาะกัน ถนนเริ่มมืดลงทุกขณะ เธอไม่เคยขับรถตอนกลางคืนเลย
ตอนพ่อสอนขับรถก็ให้ขับเฉพาะตอนกลางวัน จริงๆ แล้วพ่อไม่อยากให้เธอขับรถด้วยซ้ำ
กลัวเธอจะขับรถไปชนคนอื่น และกลัวคนอื่นขับรถมาชนเธอ
แต่ที่จำเป็นต้องสอนให้เธอขับรถเพราะพ่อกลัวว่าจะมีหนุ่มๆ มาอาสาขับรถให้เธอนั่ง
พ่อมีความกลัวสารพัดและระแวดระวังภัยทุกอย่างรอบตัวเธอ
รถคันนี้เป็นรถคันเก่าที่พ่อใช้ขับไปซื้อของใกล้ๆ บ้าน
พ่อทำท่าจะยกให้เธอไว้ขับไปเรียนที่มหาวิทยาลัย
แต่แล้วก็เปลี่ยนใจเพราะกลัวว่าเธอจะขับรถไปชน
และที่สำคัญพ่อกลัวว่าเธอมีรถแล้วจะขับเที่ยวจนเพลิดเพลินเกินไป
มินตราไม่เข้าใจพ่อเลย.. ทำไมพ่อถึงเข้มงวดกับเธอแทบทุกเรื่อง
ยายเคยบอกเธอว่า ที่พ่อทำทั้งหมดเพราะพ่อรักเธอที่สุด ตั้งแต่แม่ตายไป
พ่อทำหน้าที่เป็นทั้งพ่อและแม่ ดูแลเธอทุกอย่างด้วยความเข้มงวด
ยายบอกว่าที่พ่อทุ่มเทเวลาดูแลเธออย่างดีที่สุดเพราะพ่อรู้สึกผิดที่ไม่เคยมีเวลาดูแลแม่เธอเลย
พ่อจึงพยายามชดเชยความผิดของตัวเองด้วยการดูแลเธออย่างดีที่สุด.. ซึ่งมันล้นเกินจนมินตราแทบจะทนไม่ไหวอีกแล้ว
ยายเคยบอกว่ายายสงสารพ่อ
เพราะการทำตัวเป็นทั้งพ่อและแม่ในเวลาเดียวกัน
เป็นเรื่องยากเกินไปสำหรับชายชาติทหารอย่างพ่อ
ซึ่งเคยชินกับชีวิตที่ต้องเข้มแข็งอดทน การกระทำทุกอย่างต้องเป็นไปตามกฎระเบียบ
แต่ขณะเดียวกันกลับทนที่จะเห็นลูกสาวคนเดียวลำบากไม่ได้ พ่อจึงทำทุกอย่างเพื่อลูก
และปกป้องลูกมากจนมินตรากลายเป็นคนอ่อนแอเกินไป แต่ก็น่าแปลกใจ
พอถึงบทจะเข้มแข็งเธอก็กล้าหาญดื้อดึงขึ้นมาได้อย่างฉับพลัน จนพ่อต้องยอมแพ้เธอ
มินตรามีความอ่อนแอ อ่อนโยน
อ่อนหวาน ตามนิสัยผู้หญิงทั่วไป
แต่ถูกเลี้ยงดูอบรมสั่งสอนในแบบผู้ชายที่เข้มแข็งอย่างพ่อ
จะว่าไปแล้วก็นับเป็นเรื่องดีที่เธอมีบุคลิกสองด้านที่ผสมผสานกัน
เธอมีบุคลิกอ่อนหวาน แต่ก็กลับเป็นสาวลุยไปไหนไปกันไม่ขี้บ่น เป็นสาวเข้มแข็งแต่ก็อ่อนโยน
เธอไม่ใช่สาวสวยน่ารำคาญที่ช่างเอาแต่ใจตัวเอง
ด้วยการอบรมสั่งสอนดูแลของณฤทธิ์ผู้เป็นพ่อที่ทั้งห่วงทั้งหวงลูกสาวของตัวเองอย่างมากมาย
เขาจึงพยายามสร้างเกราะป้องกันให้ลูกสาวจนครบทุกด้าน
“จะว่าไป..ถ้าไม่มีพ่อสักคน
ชีวิตฉันคงแย่แน่” มินตราเริ่มคิดทบทวนสิ่งดีๆ ที่พ่อทำให้เธอมาตลอด
ความโกรธเมื่อครู่เริ่มทุเลาเบาบางลง เมื่อคิดถึงตอนเด็กๆ ที่เธอร้องอยากได้อะไร
ถ้าหาได้พ่อจะหาให้ทันที บางทีกลางดึก
เธอก็ร้องอยากกินโน่นกินนี่ พ่อก็อุตส่าห์ตามใจ ขับรถออกไปหามาให้กินจนได้
พ่อซักเสื้อผ้า รีดชุดนักเรียนให้เธอ ทำกับข้าว พาเธอไปโรงเรียน สอนการบ้าน และทำทุกอย่างเท่าที่พ่อทำได้ พ่อตามใจเธอทุกเรื่อง
แต่มีเรื่องเดียวที่พ่อเข้มงวดที่สุดคือเรื่องผู้ชาย
พ่อห้ามเด็ดขาดไม่ให้ไปค้างคืนที่ไหนก็ตามที่มีเพื่อนผู้ชายไปด้วย
ห้ามอยู่กับผู้ชายทุกคนตามลำพัง
“พ่อเป็นผู้ชาย
พ่อรู้ดีว่าพวกผู้ชายคิดอะไร มินท์ต้องระวังตัวนะลูก
อย่าไปอยู่กับผู้ชายสองต่อสองเป็นอันขาด
ไม่ว่ากับอาจารย์หรือเพื่อนผู้ชายคนไหนทั้งนั้น”
พ่อพร่ำสอนตั้งแต่เธอเริ่มโตเป็นสาว เธอฟังคำสอนนี้จนเบื่อ
และไม่อยากจะเชื่อว่ามันจะอันตรายอะไรนักหนากะแค่อยู่ใกล้ๆ ผู้ชาย
“ทำไมล่ะคะพ่อ”
“ก็พวกผู้ชายบางคนไว้ใจไม่ได้หรอกลูก
พอมีโอกาสเมื่อไร บางคนก็ชอบฉวยโอกาส” คำสอนของพ่อ แม้มินตราจะไม่ตั้งใจฟังนัก
เพราะไม่เชื่อว่าว่าบรรดาอาจารย์ผู้ชายที่นักเรียนเคารพรัก
หรือเพื่อนนักเรียนชายที่เรียนร่วมชั้นเรียนจะกล้าคิดหรือกล้าทำแบบนั้นได้
แต่เรื่องที่พ่อคอยเตือนอยู่เสมอก็เกิดขึ้นจริงกับเพื่อนร่วมชั้นเรียนคนหนึ่งของเธอ
พ่อของเด็กสาวคนนั้นแทบจะไม่มีปากเสียงอะไร
อาจารย์รักพงศ์ผู้เป็นตัวต้นเหตุแค่ถูกให้ออก โดยไม่ต้องรับโทษใดๆ แต่ณฤทธิ์รู้เรื่องนี้ถึงกลับโกรธเป็นฟืนเป็นไฟ เขาถึงกับให้ลูกสาวลาออกและย้ายโรงเรียนทันที
โชคดีที่เธอกำลังเรียนจบ ม. 3 พอดี จึงสามารถย้ายไปเรียนต่อ ม. 4 โรงเรียนใหม่ได้โดยไม่ต้องออกกลางครัน
“ถ้าพ่อรู้ความจริงมากกว่านี้
อาจจะโกรธมากขึ้นอีกหลายเท่า”
เธอไม่เคยเล่าให้พ่อฟังว่าเธอเองเกือบจะเป็นเด็กโชคร้ายคนนั้น
เพราะอาจารย์รักพงศ์เคยเรียกไปพบในห้องพักครูและชมเชยเรื่องการเรียนศิลปะของเธอ
“อาจารย์ว่าจะส่งหนูไปประกวดวาดรูปนะ
หนูวาดรูปเก่งมาก”
มินตรายิ้มอย่างปลื้มใจ
แต่เมื่ออาจารย์ยื่นมือมาจับมือเธอบีบเบาๆ เธอเริ่มรู้สึกแปลกใจ
“แต่ก่อนจะส่งไปเป็นตัวแทนโรงเรียน
หนูต้องวาดรูปมาให้กรรมการพิจารณาอีกครั้งนะ”
สองมือของอาจารย์เริ่มเคลื่อนมาลูบหัวไหล่เธอเบา ๆ ซึ่งไม่มีความจำเป็นใดๆ
ที่อาจารย์ต้องเอ็นดูเธอถึงขนาดต้องทำแบบนั้น
“ค่ะ”
มินตราเริ่มไม่สบายใจนักกับการจับเนื้อต้องตัวเกินกว่าเหตุ และก่อนที่มืออาจารย์จะเคลื่อนลงต่ำมาใกล้หน้าอก
เธอก็สะบัดตัวเบี่ยงหลุดจากมืออาจารย์ได้ทันท่วงที
“หนูไม่ประกวดแล้วค่ะ”
เธอตะโกนดังลั่น จนอาจารย์รักพงศ์ตกใจ เขาเหลียวไปมองรอบๆ กลัวว่าอาจารย์คนอื่นๆ
ที่อยู่ห้องพักครูใกล้ ๆ จะได้ยิน หลังจากนั้นไม่กี่วัน
มินตราก็ทราบว่าเด็กผู้หญิงอีกคนถูกส่งไปประกวดวาดภาพศิลปะแทนเธอ
ได้ข่าวว่าอาจารย์รักพงศ์รับหน้าที่พาเด็กคนนั้นไปประกวดเอง โดยไปกันสองคน
มินตราคิดว่าเธอโชคดีที่มีพ่อคอยเตือนเรื่องพวกนี้อยู่เสมอ
แต่โชคร้ายอย่างเดียวในชีวิตของเธอก็คือการมีพ่อที่หวงห่วงและกังวลมากเกินไป...ยิ่งเธอโตมากขึ้นเท่าไร
ก็ยิ่งเบื่อหน่ายความเข้มงวดของพ่อมากขึ้นเท่านั้น
ระยะหลังมานี้เธอคุยกับพ่อน้อยลง แต่คุยกับปอนด์มากขึ้น
เธออยากมีชีวิตอิสระเหมือนเพื่อนคนอื่นๆ บ้าง เพื่อนเกือบทุกคนจะไปเที่ยวไหน
ค้างคืนบ้านเพื่อนก็ทำได้สบายๆ
แต่มินตราไม่เคยได้รับอนุญาตจากพ่อแม้แต่เพียงครั้งเดียว ยิ่งคิดก็ยิ่งน้อยใจ
เธอคิดว่าเธออาจจะเป็นนักศึกษาปี 4 คนเดียวในมหาวิทยาลัยก็ได้ที่ไม่เคยไปค้างคืนที่ไหนเลย
ไม่เคยไปงานรับน้อง ไม่เคยไปออกค่าย ไม่เคยไปทำกิจกรรมต่างจังหวัด มินตราคิดทบทวนในใจหลายครั้งว่า
น่าจะถึงเวลาที่เธอควรจะไปไหนตามใจตัวเองได้บ้าง แต่ยังไม่เคยกล้าพูดกับพ่อจริงจังสักที..พ่อเคยพูดว่าถ้าเธอเข้ามหาวิทยาลัย
เรียนปี 1 เมื่อไร พ่อจะให้เธอดูแลตัวเอง
เพราะถือว่าเธอโตแล้ว นี่ผ่านมา 4 ปี
ชีวิตเธอยังเหมือนเดิมทุกอย่าง พ่อกับเธอยังไม่มีใครพูดกันถึงเรื่องนี้เลย
จนมาเกิดเรื่องเมื่อเย็นนี้เสียก่อน ทำให้เธอรู้ว่าพ่อยังเห็นเธอเป็นเด็ก
และที่ผ่านมาแสดงว่าพ่อไม่เคยไว้ใจเธอเลย ยิ่งคิดก็ยิ่งน้อยใจ
มินตราเริ่มคิดว่าน่าจะถึงเวลาแล้วที่เธอควรจะมีสิทธิดูแลตัวเองเสียที
“ดีแล้ว..
เมื่อพ่อมองมินท์ในแง่ร้าย
คืนนี้จะปล่อยให้พ่อนอนคิดอะไรร้ายๆ เสียให้พอ” คืนนี้เป็นตายร้ายดีอย่างไรเธอจะไม่กลับบ้าน
พ่อจะได้เป็นห่วง พอถึงพรุ่งนี้พ่อจะต้องดีใจที่เห็นหน้าเธอ
และจะได้ใจเย็นพอจะฟังความจริงทั้งหมดจากเธอ
